آسیب‌شناسی اجتماعی یک باخت - بخش سوم

بازی ایران - ژاپن

حسین شیران

.

ما هم همچو ژاپن کشوری "اقیانوسی" هستیم (به آن قرار که در بحث حکومت سلبریتی‌ها گفتیم)‌ منتهی میان ماه ما و ماه آ‌ن‌ها تفاوت از زمین تا آسمان است! مال آن‌ها از نوع "آرام" است و مال ما از نوع "احساس"اش! و همین خروجی کارها را بسیار متفاوت از هم می‌سازد! احساس لازمۀ زندگی اجتماعی است در این هیچ شکی نیست اما دیگر نه در حد اقیانوس‌اش که بسی بلاخیز است! ما حالیا هر چه می‌خوریم، از چپ و راست و بالا و پایین، همه از تلاطم این اقیانوسی است که کلهم اجمعین غرق در آنیم! و این به باور من بزرگترین و مهم‌ترین مسأله‌ایست که اینک گریبان‌گیر جامعۀ ماست!

مذمت نکنیم بچه‌های تیم ملی‌مان را که به بازی احساسی خود باختند! آن‌ها محصول همین اقیانوسی هستند که ما همه هستیم! آقای مطهری گفته‌اند باید چندی از آن‌ها تنبیه شوند! درست است ما نه فقط بازی که اخلاق و اعتبار ملی‌مان را هم باختیم! در اصل بزرگترین تنبیه و جریمۀ ما و آن‌ها همین باخت چندجانبه‌ای بود که در اوج امید و ایمان به قهرمان شدن تیم‌مان متأسفانه با عمق جان تجربه کردیم! با این حال باز اگر قرار است کسی یا کسانی، بقول اخراجی‌ها، کلاغ‌پر روند فرماندهان گروهان، خود باید از همه پیش‌تر و بیش‌تر روند! چه بابت تلاطم توفانی اقیانوسی که همواره از آن آسیب می‌خوریم هر که قدرت و مسئولیت‌اش بیش، تاوان و تنبیه‌‌اش هم بیش!

.

🆔 https://t.me/Hossein_Shiran
🌓 https://t.me/orientalsociology
⚛️ https://t.me/OrientalSocialThinker