🌓 ائودایمونیا Eudaimonia  - بخش دوم

✍️ حسین شیران

      در مجموع، منظور ارسطو از کاربرد اصطلاح ائودایمونیا تعقیب و تأمین خوشی و سعادت و کامیابی در زندگی شخصی است. او به قوت می‌گوید که هر شخص باید دنبال کامیابی در زندگی خویش باشد و در واقع زندگی را فرصتی برای کامیابی هر شخص می‌داند. او این اصل را خود یک غایت می‌داند و نه چیزی در راستای غایتی، برای همین این پرسش که چرا باید در زندگی شخصی دنبال سعادت و کامیابی بود را بسی بی‌معنی می‌داند.

     پیش از آن‌که سوءتفاهمی رخ دهد بلافاصله باید قید کرد که کامیابی در قاموس ارسطو برابر با لذت‌طلبی و شهوت‌طلبی نیست؛ او مشخصاً آن دسته از آدمیان را که در طول زندگی شخصی خود دنبال عیش و نوش و خور و خواب و شهوت هستند تا سطح چارپایان فرومی‌کاهد تا نشان دهد هدف او از طرح و شرح ائودایمونیا ترغیب و تشویق آدمیان برای تعقیب لذایذ حسی و جسمی و جنسی نیست؛ او وقتی از "ائو" سخن می‌گوید به آن طیف خوبی و خوشی‌هایی نظر دارد که از طریق توفیق در فعالیت‌ها حاصل می‌شود و از این جهت برخی "خودشکوفایی" را بهترین معادل برای ائودایمونیای ارسطو می‌دانند.

     بر این اساس، در باور ارسطو بهروزترین و خوشروزترین آدمیان آن‌هایی هستند که زندگی‌شان بیشتر قرین خودشکوفایی است. از چشم ارسطو برای این‌که بدانیم یکی تا چه اندازه بهروز است باید ببینیم تا چه اندازه اهل فعالیت است و فعالیت‌هایش تا چه اندازه قرین توفیق و کامیابی در خودشکوفایی در فرصت چندروزۀ زندگانی خویش است. در این نوع نگرش، ارسطو خوش‌بختانه بسی اهل واقع‌نگری و واقع‌گرایی است و هم به "شرایط ساختاری" و هم "شیوه‌های رفتاری" هر شخص و میزان برخورداری و یا عدم برخوداری او از برخی چیزها توجه دارد و این مشخصاً آن چیزیست که ما امروزه در بحث "سبک زندگی" مدنظرش داریم.

ادامه دارد.

🆔 https://t.me/Hossein_Shiran
🌓 https://t.me/orientalsociology
⚛️ https://t.me/OrientalSocialThinker