جمع روحانیون و روشنفکران

بخش اول

     جناب آقای دکتر بیژن عبدالکریمی اخیرا طی مطلبی (در روزنامه سازندگی، 25 فروردین 98) از شکاف میان روشنفکران و روحانیت (نظر به واقع امر بهتر بود می‌گفتند روحانیون) گفته و آن را ناشی از "مواجهۀ سیاسی و ایدئولوژیک" ایندو قشر سردم‌دار معرفت جامعه با یکدیگر دانسته و "مواجهۀ معرفتی" را تنها راه پر کردن این شکاف قلمداد کرده و مرقوم فرموده‌اند: 
     
     "اگر روحانیون و روشنفکران ما همدیگر را به عنوان یک امر معرفت‌شناسانه دریابند مواجهۀشان معرفتی خواهد بود اما متأسفانه هم در روحانیت و هم روشنفکران یک نوع وجهۀ نظر توتالیتر وجود دارد که حاصل نوعی مونیسم معرفت‌شناختی است ... و همین عامل شده است که بین روشنفکران و روحانیت ما نتواند یک نوع گفت‌و‌گو و دیالوگ شکل بگیرد ...". 

     به این سبب ایشان تأسیس نهادها و رویه‎هایی همچون "وحدت حوزه و دانشگاه" را بی‌نتیجه دانسته و گفته‌اند: "... تا زمانی که این دیالوگ واقعی شکل نگیرد بسیاری از بحران‌های جامعۀ ما حل نخواهد شد ..." و در ادامه افزوده‌اند: "... روحانیت [روحانیون] و روشنفکران ما مانند آب و روغنی که با هم نمی‌توانند به یک محلول واحد تبدیل شوند جذب همدیگر نمی‌شوند لذا ماشین جامعۀ ما به درستی حرکت نمی‌کند." 

     بنده بدوا نه در مقام و نه در اندیشۀ نقد یا پاسخگویی به مواضع نظری ایشان در این خصوص نیستم، با این وجود این موضوع و معضل و مخرجی که ایشان، به باور من، همه در کمال صراحت و سادگی پیش پانهاده‌اند، اگر از منظر جامعه‌شناختی بویژه جامعه‌شناسی معرفت پی گرفته شوند، خواه‌ناخواه با به میان آمدن مسائل و سؤالات بسیاری که طبعا پاسخ به آنها مجال فراخ و توان جمعی فراوانی می‌طلبد به غایت پیچیده‌تر خواهند شد.  

ادامه در بخش بعد ...

@Hossein_Shiran
https://t.me/orientalsociology